Útrás íslensks Lakkríss

Ég fékk alveg dásamlega sendingu um daginn. Púlsmælinn minn og svo haug af kolsvörtum lakkrísbitum. Og meðan ég útdeildi gersemunum meðal nábúa þuldi ég upp mislukkaða tilraun til útflutnings á íslenskum lakkrís.
Sagan þótti bæði áhugaverð og fróðleg, en einni merkileg fyrir þær sakir að lakkrísinn smakkaðist betur en fólkið átti að venjast. Mér datt því í hug hvort að markaðssetningin hefði ekki bara verið eitthvað mis.

En óhmígod, það breytir engu hvernig maður markaðsetur vöruna ef hún veldur truflunum á þarmastarfsemi í fleiri daga. Það eru aldrei nein vandamál að fá litla latínóstrákinn til að hoppa í sjóinn, enda alinn á hafragraut og rúgbrauði með kæfu.
"Enrique, það er kominn röðin að þér, hoppaðu."
Enrique svarar ekki, þess í stað urrar eitthvert svart óféti:
"Ég Bóbó, Ég hoppa ekki"
Ég býð Bóbó velkominn, og reyni að sannfæra hann um að lauginn sé bæði hlý og notaleg.
garg:"Nei, ég fer ekki fet".
"jú láttu ekki svona, það er vatnsrennibraut"
"Ég fer ekki í fangelsi"
"þú ferð ekkert í fangelsi, þú færð fría ferð niður á strönd, sól og dömur"
Og þetta dugði á Bóbó, en hann hoppaði ekki, heldur greip í allt sem fyrir varð og lét sig síga hægt og rólega niður.
...og Bóbó var ekki einn, hann átti vini.

Og þetta er ástæðan fyrir því að maður getur ekki gúffað í sig lakkrís án tára.

Takk fyrir lakkrísinn hann var góður.