Plötur sem ég er að hlusta á.

Mér finnst stundum erfitt að finna plötur sem mér líkar, og þar sem að Jesús segir að maður eigi að koma fram við aðra eins og maður vill að aðrir komi fram við sig þá ætla ég að nefna nokkrar plötur sem ég hef nýlega komist yfir og hef gaman af. Allt í easy listening geiranum.

Norah Jones - not too late
Norah í sínum sauðvinalega jassfíling.
the sun doesn't like you, you always get burned

Jack Johnson - Brushfire fairytales og On and On
gone, going, gone everything, gone give a dam, gone be the birds when they don't want to sing.

Regina Spektre - Soviet kitsch og Begin to Hope
Amerískur-rússneskur-gyðingur sem syngur og spilar á píanóið sitt.
Mary Ann's a bitch

Just Jack - overtones
Eitthvað sem ég fann óvart inni á allofmp3, svoldill Streets fílingur í þessu, gæti þess vegna verið sami gaurinn. Ekki jafn skarpt og Streets en gaman að því.
since you became a VI Person, it seems your problems have all worsened.

Gare du Nord - Kind of cool
Næstum því of kúl, semi elektronískt jazz grúv.
everything was cool, and cool was good

Snjóstormur allt að verða vitlaust

og bara stuð, fullt af snjó, snjókast, snjókallar, bílslys, hjólaslys, manna slys og aktíón.

Og ég skautandi á milli á nýja hjólinu mínu, vrúúmm vrúúm.

Í skólanum er gaman þar leika allir saman

Þetta er bara fínt, er ekki ennþá byrjaður að taka eftir.
Er núna að teikna dýraspítala. Hef ekki hugmynd um hvernig á að gera það. En það verður eitthvað fallegt.

Er líka veikur, maður fær greinilega aðrar pestir þegar maður fer í annan skóla. En það er ekki svo slæmt, smá kvefógeð.

leiter.

Nanó hvíl í friði

Jæja þá er ég búinn að gefa vísindaferilinn upp á bátinn. Er búinn að skipta yfir í byggingatæknifræði og byrja á fimmtudaginn kl.8:00 í stofu 295 í byggingu DA12. Og ég er ógeðslega ánægður með þá ákvörðun.
Ég er líka ánægður með að hafa prófað monsterakademíska námið til að sjá að ég hef hvorki námsáhugann eða er tilbúinn að fórna mínu félagstengslum til að verða vísindamaður.
Hvernig vildi þetta til?
Gekk ekki allt vel?
Féllstu í einhverju?

Ja, eins og einhverjir hafa ef til vill heyrt þá hef ég stundum vælt yfir nanó, en þar sem að ég væli stanslaust hafa fæstir tekið eftir því. Mitt plan var, að þó að mér leiddist annað slagið, þá myndi ég bara halda þetta út og verða besti vísindamaður í heimi, þó að það tæki 30ár. Sem og ég hef gert hingað til, nota bene með fína einkunn. Svo fór ég til Frakklands um daginn og það var í fyrsta skipti sem námsþokunni létti síðan í sumar og sem betur fer því að þegar ég snéri aftur sá hversu mikil eyðsla á lífi það væri að lifa í þokunni í þrjú og hálft ár í viðbót. Og nú kemur uppljóstrun um minn innri mann, ég fór að gráta þegar ég las tvíburaþversögnina í eðlisfræðinni.
Tvíburaþversögnin er reyndar ekki þversögn heldur miskilningur og tekur langan tíma að útskýra. En allavega út af því að helvítið hann Einstein fann það út að allt er afstætt, nema ljóshraði í loftæmi, þá getur liðið styttri tími um borð í geimflaug sem flýgur á hraða sem er nokkur prósent af ljóshraða, miðað við jörðina. (ætla ekki að útskýra það frekar)
Og tvíburaþversögnin segir frá tvíburum (strák og stelpu :) ), þar sem að hann er haldinn útþrá en hún vill vera heima á jörðinni. Svo flýgur tvíburinn til næstu stjörnu og þegar hann kemur til baka þá hafa liðið 30 ár í lífi hans en 50 ár í lífi stúlkunnar. Þversögnin spyr svo: Ef að við segjum að geimflauginn sé kyrr og jörðin fljúgi í burtu (sem er alveg hægt, því að þá geimflauginn bara viðmiðið okkar) ætti þá ekki stúlkan að eldast minna og strákurinn meira. Ef þið hafið áhuga þá get ég útskýrt rest en það er ekki mikilvægt í þessu tilviki. Það sem er merkilegt er það að þegar ég las þetta þá átti ég ekki í neinum vandræðum með að skilja formúluna eða kenninguna, það sem ég skildi ekki var hvers vegna nokkur maður væri svo vitlaus að eyða allri ævinni í þessa geimferð, sem kannski og kannski ekki væri nokkrum til gagns.
Og svo hafði ég bara ekki lengur áhuga á að halda þetta út.

...og svo var það Hilli sem ýtti mér yfir þröskuldinn út úr nanó, takk Hilli þú ert sætur.

Takk nanó, þetta var gaman (stundum(sjaldnast)) en héðan af verðurðu bara í bóninu sem ég nota á bílinn minn.

Ferðasagan: Vegurinn til Parísar

Kafli 1

Þetta byrjaði allt saman fallega, félagi Hilli var svo vinalegur að koma ásamt sinni heitelskuðu Ólöfu og sækja okkur Jönson til Árósa og keyra okkur út á flugvöll. Við turtildúfurnar settumst í baksætið og hlökkuðum ákaft til komandi daga. Veðrið var þokkalegt, alla vega innan úr bílnum, það rigndi og var mjög lágskýjað. Ekið var út á hraðbraut og áleiðis til Vejle, svo var beygt inn á einhvern sveitaveginn og tekin short cut til að stytta ferðatímann, sem hafði verið reiknaður nákvæmlega út af nanósérfræðingum og sameindalíffræðingum. Ekki vildi betur til en að löggan var búinn að loka fyrir veginn sem við ætluðum að keyra. Nú voru góð ráð dýr því ekki þekktum við svæðið allt of vel, við ókum dálítinn spöl áfram og vonuðum að við værum á réttri leið. Þar sem tíminn var af skornum skammti tókum við enga óþarfa áhættu heldur stönsuðum í húsgagnaverksmiðju og spurðum til vegar. Hilmar reykspólaði inn á bílaplanið, tók handbremsubeygju og bakkaði í stæði. Við stukkum út, réðumst að háaldraðri afgreiðslukonuninni og spurðum hvort að hægt væri að komast til Billund þessa leiðina. “Det må i undskylde, men jeg kender det her område ikke så godt, men måske kan den unge mand herinde fortælle jer lidt mere”. Við snúum okkur við og mætum þar manni sem var ca. 3 vikum yngri en konan. Hann var ákafur í að hjálpa okkur og við útskýrðum vandamálið, að við værum á leið út á flugvöll og værum orðinn sein fyrir. Hann skildi það vel og við spurðum hann hvort að við hefðum staðsett okkur rétt á vegakortinu okkar. Hann gaf nú lítið fyrir vegakort og útskýrði leiðina vel og vandlega, vel og vandlega, vel og vandlega og vel og vand...
Þegar hann byrjaði að útskýra leiðina vel og vandlega í fjórða sinn bökkuðum við út, þökkuðum fyrir okkur og brunuðum af stað...
... og svo fórum við inn í biðsalinn við útganginn út í flugvélina. Þar sem við sitjum og bíðum, koma tvær gullfallegar danskar skvísur niður tröppurnar, og viti menn Herr Jönson og önnur stúlkan, hún Sine, áttu sameiginlega vinkonu og höfðu hist áður. Þarna urðu miklir fagnaðarfundir (eða hátt í það), við fengum númerið þeirra og skipulögðum hitting þegar við kæmum til Parísar. Þær voru að gera verkefni fyrir arkitektaskólann, voru að fara að skoða hús.
Þetta hús: http://www.galinsky.com/buildings/savoye/index.htm

...og svo komum við inn á gistiheimilið okkar, sem hafði ekki klósett inni á herbergi, sem betur fer. Sem betur fer segi ég, því það er tíska á sumum gistiheimilum í París að í herberginu er sturta og klósett, og þá meina ég bara í herberginu, enginn hurð eða hola eða neitt, bara í einu horninu. Ekki það, það eru örugglega áhugaverðar samræður á meðan allir hafa sína morgunskitu saman. En nóg um það, við kíkjum í kring um okkur og athugum hverjir deila með okkur herbergi. Það er nú ekki mikið að gerast í þeirri deildinni, en þó er farangri staflað í eitt hornið, kvenmannsfarangur.
Ef maður spyr ekki, þá fær maður aldrei að vita neitt og upphófust nú persónunjósnir af grófustu gráðu. Fyrst var reynt að komast að þjóðerni, en myndasögublaðið sem lá þarna var franskt svo ekki var mikið að græða á því.
Dúbí dúbí dúbí
Hvaða skóstærð notar hún, og það var skóstærð 40, jæja væntanlega í hærri kantinum en samt ekkert konkret.
Dúbí dúbí dúbí
Er þetta beltið hennar sem hangir þarna. Humm. Og beltið var skoðað, við fundum mest notaða gatið og mátuðum svo við okkur. Jönson er rindill svo að beltið komst þrisvar utan um hann, en einungis tvisvar utan um mig.
Fí fó fæ fumm
Við látum kyrrt liggja og skundum út á næsta bar. Þar sem við vorum í hverfinu, afsakið. Jönson bjó í París í nokkra mánuði í fyrra ásamt franskri kærustu sinni og við fórum þarna niður eftir til að sækja verkfærakassann hans og fleira. Þar sem við vorum í hverfinu hans, þá hafði hann ákveðinn bar í huga. Barinn var Dellys eða Dullys og er í 100m fjarlægð frá gare l’est lestarstöðinni.

(Hér átti að vera kort af parís en það er eitthvað ves á kerfinu.)

Og það átti eftir að hafa afdrifaríkar afleiðingar að fara þar inn. Þar inni hittum við Barbapabba, sem var barþjónninn okkar ásamt frönskum kennara, hana Katrine sem spjölluðum aðeins við. Ekki stoppuðum við lengi það skiptið því höfðum mælt okkur mót við fyrrverandi kærustuna, hana Kim, á kínverskum veitingastað. Og svo var borðað og drukkið, fram á kvöld.
Og svo sá ég svoldið nýtt, Kim býr í þriggja herbergja íbúð, ekki mjög stórri, en nokkuð huggulegri. Leigir út eitt herbergi, og svo sefur hún í einu og dóttirinn sefur í því sem væntanlega væri notað sem matkrókur undir öðrum kringumstæðum. En það er svo merkilega raðað, eða ekki raðað að það er nánast hvergi hægt að setjast niður í íbúðinni. Ég hef 12,5fm til að bjóða fólki í heimsókn og það geta vel setið fjórir, og jafnvel 5-6 ef það er stemming. Við vorum fimm og það sátu tvö á gólfinu. Merkilegt.
En meira var það ekki í þetta skiptið. Væntanlegt, heilsað upp á djöfullinn í Notre Dame, sofandi kínverjar, franskar söngdívur og fleira.